Integralne i nowoczesne podejście do edukacji ekologicznej wymaga odpowiedniego fundamentu w postaci systemowej wizji świata oraz człowieka. Wydaje się, że stworzenie takiej wizji jest obecnie podstawowym zadaniem psychologii jako nauki. Wprawdzie, jak wiemy, psychologia sama jest częścią problemu, który stara się rozwiązać, to jednak na gruncie tej dyscypliny pojawiają się takie podejścia, które dają nadzieję na prawdziwy przełom.
Jednym z tych podejść jest ekopsychologia zaproponowana przez Theodora Roszaka. Wskazuje ona na ścisły związek natury ludzkiej z biosferą. Roszak podkreśla, że obecnie ulegamy niebezpiecznemu złudzeniu, jakoby istota ludzka oderwała się od przyrody i w tym stanie mogła przetrwać w oparciu o rozwijane przez siebie technologie. Ekopsychologia nie tyle jest nauką w akademickim sensie tego słowa, ile projektem przypominającym „muzykę która najlepiej brzmi, kiedy gra się ją ze słuchu”. Autor pisze, że ta muzyka, „to w istocie słuchanie całej osoby, wszystkiego, co zanurzone, nienarodzone, schowane w kryjówce: niemowlęcia, cienia, dzikusa, wygnańca”. Natomiast zasady ekopsychologii sformułowane przez niego „to jedynie wskazówka, pokazująca jak głęboko trzeba się zasłuchać, żeby usłyszeć Self, przemawiające przez self”.
Poznaj osiem zasad ekopsychologii Theodora Roszaka
Źródło:
2010 Bogdan Ogrodnik, Ryszard Kulik, Piotr Skubała, Dziesięć punktów ekopsychologii integralnej, „Filozofia, psychologia i ekologia w edukacji dla zrównoważonego rozwoju”